گفتم:
ببین! طرف مقابلت هر چی که هست تو هیچوقت نباید یادت بره کی هستی!
چرا خودت رو دسته کم می گیری؟ چرا توانائیها و داشته هات رو ارزون میفروشی؟
چرا تا یکی سعی میکنه خودش رو مهمتر از اونچه که هست نشون بده تو دست و پات رو گم میکنی و فکر می کنی هیچی نیستی؟
چرا همش اون؟
تو چی دوست داری؟ چی برات مهمه؟ دنبال چی هستی؟
سعی کن شخصیت مستقل خودت رو حفظ کنی! خودت رو قبول داشته باش!
گفت:
آره...تو درست میگی...حرفات منو به فکر فرو برد!
حالا نمیگم رونیز...اما ما از پسرهایی که مثلاْ زانتیا یا پرشیا دارن سطحمون خیلی بالاتره!
من چیزی نگفتم چون داشتم با خودم مجسم میکردم که کلّه ام رو محکم میکوبم تو دیفال!!!!!!
هنوز هم گاهی با لبخند کودکی شاد میشوم وبا قطعه شعری اشک میریزم.
بعد از چندین خاکسپاری هنوز زنده است.
گوش کن...