می گم: این جمله رو گوش کن! مال کیمیاگرِ پائولو کوئیلوئه. انگار یادم رفته بود که اینو یه زمانی خونده بودم. «در این دنیا همواره یک نفر منتظر دیگری است، چه درمیان بیابان باشد، چه در وسط یک شهربزرگ. و وقتی آن دو نفر از کنارهم می گذرند و چشم شان به هم می افتد، گذشته و آینده رنگ می بازند و تنها همان لحظه اهمیت می یابد و...»
می گه: مشکل همینه که همواره یک نفر منتظر «دیگری» است، عزیزم!