پدر٬ آن زمان که از تو می ترسیدم دوستت داشتم.

و امروز که دیگر ترسی نیست باز هم دوستت دارم.

پدر٬ کاش روزی با آن چشمان سبزآبی و پُر غرورت به من افتخار کنی!

دلم می خواهد روزی برسد که براحتی فراموش کنم آن پسری که انتظارش را می کشیدی نشدم.

می خواهم دیگر هیچ تردیدی نداشته باشی که من میتوانم به تنهایی گلیم خودم را از این آب گِل آلودِ لجن وار بیرون بکشم.

پدر٬ تو گذشته ام را ویران کردی اما آینده ام را ساخته ای!

از تو آموخته ام که هرگز آنطور که تو با فرزندانت رفتار کردی٬رفتار نکنم.

عشقم را به آنها نشان می دهم...همه روز و همه وقت.

به آنها گوش خواهم داد و اعتماد خواهم کرد!

من دیگر از نزاعِ سوءتفاهمهایمان خسته ام.

آه پدر٬ چرا دوست داشتنت تا به این حد مرا آزرده است؟

باز هم برایت نامه می نویسم.مثل سالها پیش...یادت هست؟

آیا می شود در انتهای یکی از همین نامه ها همدیگر را در آغوش بگیریم؟

تا ابد...