اعصاب ندارد. دلش نمیخواهد با کسی حرف بزند. پناه میبرد به آشپزخانه و ماهیتابه را داغ می کند.
یک پیاز کوچک را در ماهیتابه خرد میکند.چشمانش می سوزد.کاش گریه میکرد!
سینه مرغ را از یخچال بیرون میاورد و ریز ریز میکند.غم دارد گوشتهایش را آب میکند. مرغ و پیاز توی روغن جلزّولز میکنند.رویشان نمک و فلفل و زردچوبه می پاشد. زندگی بعضی وقتها شوروشیرین است، بعضی وقتها تلخ و گاهی بدون نمک و چاشنی، از گلوی آدم پایین نمیرود.
آرام آرام جوانه های گندم را همراه سُس سویا و یک قاشق رُب اضافه میکند. زندگی رنگ و بویش را باخته است.او خسته است.
آنقدر باید مخلوط را تفت بدهد تا آب آن تبخیر شود. مگر نمی گویند زندگی درهم است؟ پس چرا غمهایش بیشتر شده؟
رشته های نازک برنجی را در ظرف پُر از آب میریزد.رشته های خشک و شکننده در آب کم کم نرم میشوند. دسته تره تازه را روی تخته خرد میکند.عطر خاطرات خوش در هوا پر میشود. تره را به مخلوط اضافه میکند. دیگر تحمل ندارد!
آب رشته ها را خالی میکند و در قابلمه ای جدا آنها را با روغن کافی تفت میدهد.دلش بیشتر از همیشه تنگ شده است. دو ملاغه تمبرهندی آب شده و صاف شده را با سُس سویا به رشته ها به دفعات اضافه میکند و آنقدر هم میزند تا رنگشان قهوه ای شود. غمگین است و این دیگر چیز تازه ای نیست.نمی داند، شاید احساسات بد هم احتیاج دارند گاه به گاه تازه شوند.
مرغ و سبزیجات را به رشته ها اضافه و حسابی مخلوط میکند.
.
.
.
من: الان داری چیکار میکنی؟
اون: کار. چطور؟
در دلم: می خواهم همانطور که برایت سحری درست میکنم زیر چشمی کارکردنت را تماشا کنم. با قیافه جدی به مونیتور خیره شدی و انگشتانت با سرعت روی کی برد می رقصند. و من با شیطنت تمرکزت را بهم میزنم:
« غذا* آماده ست!»
--------------------------------------------------------------------------
* غذایی مالایایی به نام میگورِن که مخلوطی از نودل برنج و مرغ و سبزیجات است و دستور تهیه آن در بالا ذکر شده است.
(1)
ناخدای جوان همچنان بر روی تپه شنی نشسته بود وبه کشتی بزرگ خویش می نگریست.نسیم ملایمی از جانب اقیانوس بر صورتش می نشست،اما بادی در میان بادبانها نمی وزید...بادبانها فرو افتاده بودند.
برایش تازگی داشت که کشتی خویش را آنچنان آرام وساکت در کنار ساحلی غریب ،از روی تپه ای شنی به تماشا بنشیند.
دلش میخواست صورتش را در میان دستانش پنهان کند و گریه سر دهد ولی می ترسید ملوانانش اورا ببینند و به خاطر ضعف ناشی از جوانی سرزنشش کنند.اگر بعداز آن دیگر از او اطاعت نمی کردند چه؟!
بغضش را آرام فرو داد اما حلقه اشک کنج چشمانش نشست.
فکرکرد:شاید احمقانه باشد که اینطور گوشه ای بنشیند وتنها نظاره گر اتفاقات دوروبر خود باشد. شاید اگر بر می خواست کاری از دستش بر میامد.اما هیچ نیروی جوششی در خود نیافت.پس همچنان به افق خیره ماند... .
فکر میکرد چطور آنروزهای نخست حتی لحظه ای نمیتوانست آرام بگیرد.هیچ زمینی نمی توانست اورا در بند کند .او همیشه می رسید و همواره ترک میگفت. از شهرهای پر زرق و برق بسیاری دل کنده بود و به جزیره های دست نخوردهء شگفتی رسیده بود. نه امواج طوفانی راهش را سد کرده بود، نه سرگردانی های چند روزه بی آب و غذا از پا انداخته بودش.او تشنهء کشف بود.
آهی کشید...اما دیگر هیچ چیز نمانده بود.دیگر از آن شور چیزی باقی نمانده بود. آتشی که در دل داشت خاموش شده بود.نمی توانست دلیلش را پیدا کند.می توانست حوادث اخیر را کنار هم بچیند اما انگار دلیل اصلی ای وجود نداشت!
راه سختی را طی کرده بود و متعجب می اندیشید که چگونه روزمرگیها اینطور اورا بر آشفتند، اینگونه اورا در بند کردند. او که بر گذشته سخت خویش چیره گشته بود چگونه به زانو درآمد؟!
حس تسلیم شدن را در خود می دید و دوستش نداشت.حتی نمی دانست دارد به چه چیز تسلیم میشود!
انگار تا دیروز در گردش دنیا نقشی حیاتی داشت و امروز دیگر به او نیازی نیست. گوشه ای بیصدا نگاه میکرد و می دید که روزگار بدون او چه ساده می گذرد و کسی برای آرزوهای بی پروای او اهمیتی قائل نیست. آیا قبلاً کسی قائل بود؟!
کم کم به خودش شک می کرد.به تمام مسیری که پیموده بود.حتی رویای کودکانه ای که اورا به سمت دریا کشید. به اولین قایقی که به دست خود ساخت،به اولین روزی که عزم ناخدایی کشتی بزرگی را کرد. به تمام روزهایی که ملوانان خسته و ناامید را به ادامه دادن ترغیب میکرد،به....
آیا این رخوت و رکود نتیجه یک توهم بزرگ بود؟!