«یه پایان تلخ بهتر از یه تلخی بی پایانه»
توی شلوغی کلافه کننده انتخابات رفتیم فیلم درباره الی رو دیدیم. وقت بدیه برای اکران این فیلم که بی شک یکی از بهترین های امسال خواهد بود. (با تشکر از مدیران برنامه دیروز!)
فیلم جوندار و زنده است. طوری که کاملا تو رو می کشه توی داستان. دیالوگ ها و فیلمبرداری بهترین کمک رو می کنه تا دقیقا فکر کنی خودت وسط قصه ای. چه بازی های خوبی از کسانی که برای اولین بار می دیدمشون! البته گلشیفته یه چیز دیگه بود و برجسته توی این فیلم. اما من هنوز «میم» درخت گلابی رو بیشتر دوست دارم. ضمنا بهتر بود سیمرغ بلورین شهاب حسینی رو به خاطر همین فیلم می دادن بهش. هرچند بازم سیمرغی نبود.
صحنه های دریا، آدمو می بره بین امواج و توی دل آدمو خالی می کنه و بعد با اضطراب و تشویش پر می کنه. جوری که وقتی بازیگرا از آب میان بیرون، تو هم باهاشون از شنا کردن و دست و پا زدن خسته ای!
خط داستانی رو دوست داشتم. البته بعد از ورود صابر ابر، یه کمی کش بی خود میاد ولی نه اونقدر زیاد که فیلم رو دوپاره کنه.
یه فیلم پر از نکات اجتماعی، یه فیلم مرموز، یه فیلم با یه داستان ساده و در عین حال وحشتناک. یه داستان درباره حقیقتی که غرق میشه و معصومیتی که لجن مال میشه. فیلم هم فلسفیه هم اجتماعی و اخلاقیه، هم عامه پسند.
و در آخر، آیا ما چیزی درباره الی می دونیم؟
من عاشق اون صحنه ای هستم که الی توی پرواز اون کایت، اون نقابش رو برمی داره، یخ دورش رو می شکنه و دیگه معذب نیست. همون لحظه میشه الی رو شناخت. فقط همون لحظه الی واقعی آزاد میشه.
آقای فرهادی من از شما متشکرم که باعث میشین از سینمای ایران لذت ببرم. از شما و بقیه همکاراتون که می دونن دارن چکار می کنن و به ما نشون می دن که میشه با همه این محدودیت ها فیلم غیرمبتذل ساخت و حتی مخاطب غیرایرانی رو هم جذب کرد.
فقط بازیها را پسندیدم
فقط