پیروزفرانه

دیروز رفتم نورنگار که کادوی تولدم رو بخرم (!). خب پولشو گرفتم که خودم برم چیزی که دوس دارم بخرم. اونم ۲۰ روز جلوتر از بس که هول بودم. عاشق دوربینم شدم جداْ. خیلی جینگولیه. سری اچ سونی سایبرشات. اچ.۵۰ 

اونجا که بودم پارسا پیروزفر رو دیدم. اومده بود یه خریدی داشت که نفهمیدم چی بود! تا حالا ۳ چهار بار جاهای مختلف دیدمش. توی موسسه کارنامه که درس می داد، تئاتر شهر و حتی توی خواب!!! من کاری ندارم الان که این جملات رو می خونین چه فکری می کنین اما من از این پسره خوشم میاد. با اینکه نمیشه از چشمها و لبهاش چشمپوشی کرد اما باید بگم که من عاشق صداشم. یه جوریه. یه جوری تخس و لجبازه. این حس طغیانگری و خوددرگیریش منو جذب می کنه. 

هنرپیشه خوبی هم هست ولی خب به نظر من از اون آدمهاست که هیچوقت تو فیلمی که باید٬ بازی نکرده. من به شخصه بازیش توی مهمان مامان و سریال در پناه تو رو دوست دارم. هرچند اونقدر نقشش سانسور داشت که حیف شد! اولین بار توی فیلم پری دیدمش. اون موقع هنوز معروف نبود اما چشمهاش هیچوقت از یاد من نمی ره! توی اون چاه... 

خوشم میاد که همیشه دور از جنجال بوده٬ دور از نشریات زرد٬ دور از عکس ها و شایعات مزخرف. اما من فکر می کنم یه مشکل اساسی و ریشه ای با آدمهای معروف دارم. مخصوصا اونهایی که دوسشون دارم! وقتی می بینمشون نمی دونم باید چی بهشون بگم و یه جوری ازشون فرار می کنم. انگار ناخودآگاه می خوام شبیه بقیه نباشم که یهو دورشون جمع میشن. دلم نمی خواد عین بقیه باهام رفتار بشه. خلاصه به احتمال یک در میلیارد اگر پارسا این وبلاگ رو خوند بدونه که من احیاناْ مشکل روحی دارم که هر بار سرتا پاش رو یه نگاه می کنم و بعد روم رو می کنم اونور!!!